دیوار یا تکیه‌گاه آدم باید راست و محکم باشد و بدون ترک. البته اگر ترک آن جزیی باشد، می‌توان ازش چشم پوشید ولی وای اگر آنقدر گشاد باشد که تمام پهنای دیوار را بپوشاند! که در آن‌صورت، باید ترسید و چاره‌ای اندیشید.
ترک‌ها و شکاف‌های خطرناک دیوار را نباید دست کم گرفت. بعضی‌ها ساده‌لوحانه، آن‌را با ماست‌مالیدن فقط پنهان می‌کنند تا جلوی چشم نباشد؛ غافل از آنکه ترس و دلهره‌ی یک دیوار خراب ماست‌مالی‌شده، به مراتب بیشتر است از یک دیوار خراب ماست‌نمالیده و زخم‌پیدا؛ زیرا اوّلی، ناغافل فرو می‌ریزد، درست در لحظه‌ای که همه گمان می‌کردند سالم است؛ درحالیکه دوّمی، آهسته‌آهسته و پس از آنکه زخم‌های ترسناکش حسابی دهن باز کردند.
پس، در انتخاب دیوارهای زندگی‌مان دقت کنیم و به هرکس و ناکسی تکیه نزنیم. از دلبستن‌های آبکی دوری کنیم؛ از جمله دوستی‌ها و روابط گذرا که پایداری‌شان به مویی بند است و هرآن احتمال دارد که زنگ خطرشان بلند شود. در یک کلام، به هیچ آدم، موضوع یا رابطه‌ای که دیواری پر از شکاف عمیق دارد و قابل ترمیم هم نیست، تکیه نزنیم که اصلاً و ابداً تکیه‌گاه خوبی نیست.
پ‌ن: پس‌فردا امتحان نگارش داریم و «عاقل نکند تکیه به دیوار شکسته!» هم یکی از موضوعات مثل‌نویسی آن است.